Emesa comezou como fabricante de puntas de construción e enseguida converteuse nunha das empresas máis relevantes dos anos 60. A ampliación do aeroporto de Barallas, o transvasamento do Tajo-Segura e a central térmica das Pontes, entre outras, son algunhas das principais obras nas que a acerería galega participou. A crise dos anos 70 supuxo a caída en picado da empresa, que estivo en mans de varios compradores ata que en 2004 pasou a mans da multinacional Isolux Corsán, que conseguiu reflotala, aínda que a firma foise diluíndo até a súa desaparición en 2005, cando Isolux absorbeuna definitivamente
As orixes de Emesa remóntanse ás reunións do café Mesquita, onde un grupo de personalidades do mundo da empresa e dos negocios xuntábanse para discutir sobre a fabricación de puntas de encofrar. Aínda que esta é unha lenda que circulou na fala da xente, en 1958 creouse unha sociedade produtora de puntas de construción para substituir importacións. Os compoñentes dese grupo foron os maiores accionistas: Luciano Yordi de Carricarte, Vicente Otero Valcárcel, Jacinto Amigo e Rogelio Fernández.
O aceiro era un ben escaso en España e para fundilo era necesario un gran consumo eléctrico. Para iso era obrigatorio ter o permiso de "gran consumidor enerxético". O empresario Rogelio Martínez, un dos primeiros accionistas de Emesa, que dispuña de boas relacións persoais con Franco, conseguira devandito permiso. Este forno estivo na base de Elaborados Metálicos SA, na medida en que Pedro Barrié da Maza, presidente de Fenosa, conseguiu que o forno se instalase na Coruña grazas tamén á súa boa relación co ditador. Pronto, a construción residencial e sobre todo a pública, íanse a converter nun excelente cliente.
Ademais, a segunda metade dos anos 50 foi dunha intensa actividade construtora en Fenosa, unha vez que se liberaron moitos dos mecanismos autárquicos da economía española. Isto provocou unha gran demanda de enerxía eléctrica en todo o país. Fenosa absorbera xa por esta época á maior empresa eléctrica que existía en Galicia: a Sociedade Xeral Galega de Electricidade.
No momento da súa constitución, Emesa non se trataba propiamente dun investimento directo da eléctrica galega, a pesar de que moitos dos seus accionistas estaban vinculados directa ou indirectamente co grupo Pastor. Nos anos sesenta, a expansión do grupo obrigou a realizar sucesivas ampliacións de capital e fixo necesario acceder a liñas de crédito e préstamos bancarios. En 1963, un dos socios crave, Rogelio Fernández, abandonou a empresa. O consello de administración cambiou nesta época, e tamén se permitiu a entrada dun número significativo de pequenos accionistas.
Nos anos 60 estableceuse definitivamente o que ía ser durante varias décadas a estrutura produtiva da empresa. A actividade industrial constaba de dous procesos: a fundición en forno a partir de chatarra e a laminación. Tamén a finais desta década e comezos dos 70 engadiuse un terceiro produto derivado da laminación, a ferralla, empregada na construción de alicerces, vigas e plantas de formigón.
Emesa foi a primeira firma que adquiriu maquinaria para dobrar o aceiro da ferralla (para o que desenvolveu unha patente mundial) e por primeira vez empezaban a interpretarse os planos dos enxeñeiros con especificacións para construír vigas, alicerces e plantas. Este avance converteu a esta sección da factoría da Grela nunha das máis intensivas en emprego. A segunda liña que derivaba da fundición estaba constituída pola trefilería: a produción de cable e arame para enxeñaría e construción. A última liña era a de construcións metálicas e alta calderería. Polo que xa nese momento era unha empresa consolidada e acreditada, con clientes en Galicia e no exterior.
En 1966 produciuse a intervención formal do grupo Pastor en Emesa e houbo novas ampliacións de capital. Nesta época, a acerería participou na ampliación do aeroporto de Barallas, no transvasamento Tajo-Segura, nos accesos a Galicia por estrada, ademais da súa intervención na construción do complexo das Pontes e a central térmica de Sabón, entre outros. A produción e facturación seguiron unha liña ascendente.
Este crecemento comezou a caer ao incidir a crise de 1974. A depreciación da peseta incidiu sobre os prezos finais e afectou as materias primas. A produción tivo que venderse custe o que custe para eliminar excedentes. Nesta época, a empresa comezou a exportar de maneira sistemática, buscando unha saída á caída dos prezos interiores e aproveitando a vantaxe da desvalorización da peseta. En 1978 as perdas alcanzaron a cifra de 330 millóns de pesetas. Era a primeira vez que Emesa recollía un beneficio negativo e, ademais, desta dimensión. Desta forma, comezou a diminuír a escala do negocio nas liñas de maior déficit, como a fundición. Tamén se pechou a liña do aceiro, cuxa man de obra e técnicos transferíronse integramente a Sidegasa, a acería que Emesa e o Pastor crearan en Teixeiro. Unha das realizacións máis emblemáticas foi a construción da ponte de Rande, inaugurado en 1978.
Desde principios da década, falouse crear unha gran siderúrxica integral en Galicia e Emesa participou na creación da siderúrxica galega Sidegasa. En 1979, finalmente, 203 persoas de Emesa, entre técnicos e traballadores, foron transferidos a Sidegasa. O proxecto, con todo, fracasou e a sociedade caeu en mans da siderúrxica catalá Celsa. Aínda que sucesivos exercicios entre 1982-87 trataron de mellorar a situación financeira, ningunha das medidas que se tomaron serviu para recuperar a solvencia e a conta de resultados de Emesa.
En 1984 a liña de trefilería escindiuse formando a sociedade Emesa Trefilería. As perdas, con todo, eran insustentables e en 1989 foi vendida ao grupo público Ensidesa. En 1994 pasou a formar parte da Corporación Siderúrxica Integral, que en 1997, xunto con Altos Fornos de Biscaia constituíu o grupo Aceralia. En 2002, Aceralia, a francesa Usinor e a luxemburguesa Arbed integráronse horizontalmente conformando o xigante europeo do aceiro, a maior firma mundial do sector. Pero entre os seus obxectivos non estaba o de manter Emesa Trefilería, polo que en 2004 púxose novamente á venda. Tras unha poxa coa empresa italiana Riva, o grupo portugués Socitrel adquiriuna por cinco millóns de euros.
Pola súa banda, Emesa Construcións Metálicas seguiu acumulando perdas ata que foi vendida a Isolux en 1999. Esta multinacional española obtivo unha subvención e situou Emesa en Coirós, onde dispuña dunha rápida comunicación co porto coruñés e unhas instalacións de alta tecnoloxía, con informatización dos procesos de produción. Por primeira vez, a empresa substituíu a vantaxe competitiva, baseada no emprego barato pola aposta pola alta tecnoloxía, a especialización e a calidade do produto final. Para iso, centrouse na construción de estruturas (pontes e algúns edificios singulares, algúns deseñados por Santiago Calatrava).
Actualmente, o grupo mantén un comportamento financeiro positivo. Entre 1999 e 2004 multiplicou os seus ingresos de explotación, os seus activos e os seus fondos propios. O dato negativo, neste caso, vén da práctica desaparición da firma Emesa. Isolux Corsán case eliminou os seus acenos de identidade e en 2005 absorbeu definitivamente ás sociedades que actuaban de forma independente no conxunto do grupo, entre elas Emesa. A redución de Emesa provocou un proceso de formación de novas firmas por parte de directivos, técnicos e traballadores especializados procedentes da acerería galega.
Obtén 366 votos no Colexio de Especialistas, a máis de 200 de UGT.
