Piquete en EMESA
Director Xerente, Director de Recursos Humanos e Xefe de Producción en perfecta coordinación por unha vez , apartan a bandeira da CIG porque molestaba e cortan os candados do portalon de EMESA
A CIG reclama do goberno central a retirada da reforma laboral e que non se leven a cabo as reformas pendentes
O secretario xeral da CIG, Suso Seixo, compareceu hoxe en rolda de prensa acompañado polo secretario confederal de Comunicación, Francisco Miranda Vigo, para avaliar a xornada de folga xeral, que cualificou como “éxito rotundo”, e para reclamar do goberno central a retirada da reforma laboral e que non se leven a cabo as reformas anunciadas polo Executivo, nomeadamente a das pensións, a da negociación colectiva e a das prestacións por desemprego. Xunto a iso, demandou políticas para saír da crise favorábeis á maioría social e alertou de que as mesas de diálogo social só serviron para crear falsas expectativas e para desmobilizar.
Malia o “complicado escenario” no que se producía a convocatoria de folga xeral, cunha campaña deseñada para desprestixiar ás organizacións sindicais, cuestionar a posíbel efectividade da mobilización social, logo de que a reforma xa estaba aprobada, e nun escenario de crise económica que provocaba o temor dos traballadores e traballadoras a mobilizarse por medo a perder o seu posto de traballo, a folga xeral foi, para a CIG un “éxito rotundo”.
Éxito que foi expecialmente importante en Galiza e que, dixo, “tivo moito que ver co papel da CIG”. Nese sentido, salientou que as mobilizacións convocadas pola central sindical foron as máis numerosas e que o traballo desenvolvido tanto nos días previos -con centos de asembleas en empresas de todo o país-, como na propia xornada da folga, cunha importantísima presenza nos piquetes, foi fundamental para acadar o resultado que finalmente se conseguiu.
Apoiándose nesta resposta social, Seixo explicou que a CIG dirixirá un escrito ao presidente do goberno para exixirlle que rectifique as súas políticas porque “entendemos que a única saída viábel á cidadanía é que retire a reforma laboral e que non leve a cabo as seguintes”.
O secretario xeral da CIG cuestionou o chamamento do goberno “para a galería” ao diálogo social, co que foi especialmente crítico. Lembrou que durante anos de diálogo constatouse que esas mesas non tiñan servido “para nada”, alén de xerar expectativas que logo non se cumpriron e de desmobilizar, atrasando unha resposta ás medidas políticas e económicas que se estaban a decretar provocando “que tivéramos que ir a unha folga xeral cando xa estaban aprobadas”.
Fronte a isto reclamou polítiticas que leven á saída da crise “en favor da clase social máis prexudicada por esta situación, que é a clase traballadora, e non en favor dos intereses do capital financeiro, que foi quen a provocou e que segue, neste momento, a gañar moitos miles de millóns de euros”.
O secretario xeral da CIG non descartou que haxa que convocar novas mobilizacións, mesmo unha nova folga xeral en Galiza, para obrigar ao goberno a mudar as súas políticas e a retirar as medidas xa aprobadas.
Tanto o secretario xeral da CIG como o secretario confederal de Comunicación cuestionaron con dureza o escaso rigor informativo de certos medios de comunicación, entre os que salientaron La Voz de Galicia e Faro de Vigo, polo tratamento das noticias relativas á folga xeral, antes, durante e despois da mesma. “Fíxose unha campaña tratando de dar a imaxe de que esta era unha folga convocada unicamente polas centrais sindicais estatais. Intentouse minorizar ou desinformar sobre o papel da CIG e de manipular sobre o que estaba ocorrendo neste país”.
A este respecto citaron expresamente o tratamento relativo á manifestación de Vigo, na que segundo datos da propia policía local participaron máis de 40.000 persoas e denunciaron que para restarlle relevancia seleccionaron fotos nas que só se apreciaban vistas parciais. “A CIG só aparece cando se fala de piquetes ou onde houbo algún conflito”.
En todo caso, o secretario xeral da CIG matizou que estas críticas ían dirixidas ás direccións dos medios e en ningún caso aos xornalistas que acatan as liñas editoriais nunhas condicións laborais, en moitos casos, precarias.
Malia o “complicado escenario” no que se producía a convocatoria de folga xeral, cunha campaña deseñada para desprestixiar ás organizacións sindicais, cuestionar a posíbel efectividade da mobilización social, logo de que a reforma xa estaba aprobada, e nun escenario de crise económica que provocaba o temor dos traballadores e traballadoras a mobilizarse por medo a perder o seu posto de traballo, a folga xeral foi, para a CIG un “éxito rotundo”.
Éxito que foi expecialmente importante en Galiza e que, dixo, “tivo moito que ver co papel da CIG”. Nese sentido, salientou que as mobilizacións convocadas pola central sindical foron as máis numerosas e que o traballo desenvolvido tanto nos días previos -con centos de asembleas en empresas de todo o país-, como na propia xornada da folga, cunha importantísima presenza nos piquetes, foi fundamental para acadar o resultado que finalmente se conseguiu.
O día despois
Apoiándose nesta resposta social, Seixo explicou que a CIG dirixirá un escrito ao presidente do goberno para exixirlle que rectifique as súas políticas porque “entendemos que a única saída viábel á cidadanía é que retire a reforma laboral e que non leve a cabo as seguintes”.
O secretario xeral da CIG cuestionou o chamamento do goberno “para a galería” ao diálogo social, co que foi especialmente crítico. Lembrou que durante anos de diálogo constatouse que esas mesas non tiñan servido “para nada”, alén de xerar expectativas que logo non se cumpriron e de desmobilizar, atrasando unha resposta ás medidas políticas e económicas que se estaban a decretar provocando “que tivéramos que ir a unha folga xeral cando xa estaban aprobadas”.
Fronte a isto reclamou polítiticas que leven á saída da crise “en favor da clase social máis prexudicada por esta situación, que é a clase traballadora, e non en favor dos intereses do capital financeiro, que foi quen a provocou e que segue, neste momento, a gañar moitos miles de millóns de euros”.
O secretario xeral da CIG non descartou que haxa que convocar novas mobilizacións, mesmo unha nova folga xeral en Galiza, para obrigar ao goberno a mudar as súas políticas e a retirar as medidas xa aprobadas.
Rigor informativo
Tanto o secretario xeral da CIG como o secretario confederal de Comunicación cuestionaron con dureza o escaso rigor informativo de certos medios de comunicación, entre os que salientaron La Voz de Galicia e Faro de Vigo, polo tratamento das noticias relativas á folga xeral, antes, durante e despois da mesma. “Fíxose unha campaña tratando de dar a imaxe de que esta era unha folga convocada unicamente polas centrais sindicais estatais. Intentouse minorizar ou desinformar sobre o papel da CIG e de manipular sobre o que estaba ocorrendo neste país”.
A este respecto citaron expresamente o tratamento relativo á manifestación de Vigo, na que segundo datos da propia policía local participaron máis de 40.000 persoas e denunciaron que para restarlle relevancia seleccionaron fotos nas que só se apreciaban vistas parciais. “A CIG só aparece cando se fala de piquetes ou onde houbo algún conflito”.
En todo caso, o secretario xeral da CIG matizou que estas críticas ían dirixidas ás direccións dos medios e en ningún caso aos xornalistas que acatan as liñas editoriais nunhas condicións laborais, en moitos casos, precarias.
Extraído de Avantar
A folga xeral en Galiza: éxito de participación e exemplo de dignidade da clase traballadora galega
Máis de 80.000 persoas secundan as manifestacións convocadas pola CIG nas cidades e vilas do paísA Confederación Intersindical Galega avalía como un éxito rotundo a folga xeral convocada pola central sindical en Galiza este mércores 29 de setembro. Suso Seixo, secretario xeral, considera que se acadou unha participación similar á da folga xeral de 2002, superada en comarcas como Vigo, onde se superou amplamente o 80 por cento. Nas manifestacións convocadas pola central sindical, celebradas en todas as cidades e en numerosas vilas do país, a participación chegou ás 80.000 persoas. A marcha máis numerosa foi a de Vigo, onde a participación superou os 40.000 asistentes.
Na manifestación da Coruña participaron unhas 10.000 persoas; en Compostela 5.000; en Ferrol 5.000; 4.000 en Ourense, 3.000 en Pontevedra; 2.000 en Lugo; outras 2.000 en Vilagarcía e máis de 400 en Noia. En Cee xuntáronse arredor de 350 persoas na concentración convocada e en Foz, onde a protesta se desenvolveu pola tarde, participaron unhas 300 persoas.
A CIG considera de especial relevancia a incidencia da folga xeral na industria onde se superou ao igual que na construción o 75 por cento, cos polígonos industrias e as principais empresas do país paralizadas. Canto á limpeza viaria, a central sindical cifra nun 100% a incidencia da folga e entre un 80 e un 90 por cento no transporte de viaxeiros. Respecto do transporte escolar a central sindical salienta que só funcionaron os servizos mínimos.
En Ensino universitario, as tres universidades estiveron practicamente paralizadas. Canto ao ensino non universitario a incidencia da folga xeral foi superior ao 50%.
Na Banca, nas cidades o paro foi secundado por entre o 60 e o 70% e na administracións públicas rondou o 50%, aínda que a incidencia foi maior nos servizos centrais e periféricos da Xunta de Galiza onde se acadou o 65%. En concellos como o de Santiago estas cifras foron amplamente superadas acadándose o 90%.
Máis de 40.000 persoas en Vigo
A manifestación principal da CIG tivo lugar en Vigo e nela participou o secretario xeral da central, Suso Seixo. A marcha partiu pasadas as 12 do mediodía do cruce da Doblada e rematou na Porta do Sol máis de dúas horas despois. Á cabeza da mobilización unha faixa co lema “Outro modelo económico e social é posíbel. Non á nova reforma laboral” abría o paso a milleiros e milleiros de persoas que amosaron coa súa multitudinaria presenza o apoio ás reivindicacións do sindicato.
Ao remate da mobilización tomou a palabra en primeiro lugar o secretario comarcal da CIG de Vigo, Serafín Otero, quen animou a todos/as os presentes a mostrar o seu rexeitamento ás últimas medidas adoptadas polo Goberno español. Otero salientou o rotundo éxito das convocatorias de folga e manifestacións en toda Galiza a pesar da campaña de difamación dos poderes dominantes e repasou por enriba os principais ataques aos dereitos dos traballadores/as que contén a nova reforma laboral.
Pola súa banda, o secretario xeral do sindicato nacionalista cualificou de exemplo de “combatividade, compromiso e dignidade” a presenza de milleiros de persoas nas rúas de Vigo “defendendo os nosos dereitos como clase e demostrándolle ao capital, ao PSOE e ao PP que non imos agochar a cabeza mentres recortan os nosos dereitos”. Incidiu en que a reforma laboral, o recorte dos salarios dos empregados/as públicos, a conxelación das pensións para 2011, o recorte do gasto público e as reformas pendentes como a das pensións, negociación colectiva ou prestacións por desemprego son razóns suficientes para convocar a folga xeral.
Seixo lembrou tamén durante a súa intervención que dende o primeiro momento d crise económica a CIG chamou á mobilización para esixir “reformas estruturais profundas que levasen a un cambio radical do actual modelo de capitalismo neoliberal na procura dun novo modelo económico e social máis xusto, solidario e democrático”. Neste senso, fixo fincapé en que a clase traballadora non é a responsábel da crise “pero pretenden que sexa quen a pague, mentres os culpábeis (bancos, grandes fortunas e especuladores) seguen a recibir apoios a pesar de obter enormes beneficios en plena crise”.
Finalmente, apostou por acadar maiores cotas de soberanía nacional para poder aplicar políticas propias que permitan superar a actual situación económica e animou a todos/as os presentes a prepararse “para unha dura loita a medio e longo prazo na que esta é a primeira folga xeral, aínda que non descartamos ter que convocar máis”.
Galería de imaxes das manifestacións da CIG
Imaxes das accións dos piquetes informativos durante a folga
Video-reportaxe da manifestación central celebrada en Vigo
Extraido de AVANTAR
“Temos que ser conscientes de que ou se dá unha resposta contundente o día 29 ou será imposíbel frear a perda de dereitos”
Entrevista ao Secretario Xeral da CIG, Suso Seixo, con motivo da convocatoria de folga xeral
A primeira pregunta é obvia pero inevitábel, cales son os motivos que levaron á CIG a convocar a folga xeral e cales as razóns polas que se fai necesaria?
Dende que se iniciou a crise, a CIG veu reclamando a necesidade da folga xeral como resposta ao que entendemos é o fracaso do modelo económico do capitalismo neoliberal e da política de recorte de dereitos e da precarización das condicións de traballo. Sabíamos que a crise que se iniciaba no sector financeiro pasaría é economía real, traendo consecuencias moi graves para a clase traballadora. Parecíanos fundamental naquel momento facer xa unha demostración de forza e denunciar un modelo baseado nunha economía altamente especulativa, que xera moito lucro para aqueles que controlan os mercados financeiros, pero que non crea riqueza nin fai un reparto minimamente igualitario da mesma.
É evidente que este posicionamento non tivo eco nas centrais sindicais estatais, que se negaron a aceptar unha proposta deste tipo, apostando pola vía de diálogo social no ámbito dunhas mesas que non ían ofrecer alternativas políticas reais de saídas á crise dende unha perspectiva favorábel aos intereses da clase traballadora.
Así chegamos ao escenario actual, no que se teñen adoptado medidas de recorte de dereitos laborais, cunha reforma laboral xa aprobada e con previsión de novas reformas tanto no sistema de pensións como na negociación colectiva ou nas prestacións de desemprego; mentres que non se tomou ningunha disposición contra os verdadeiros causantes da crise. É totalmente necesario facer unha demostración de forza e dar unha resposta contundente o día 29, se queremos que muden estas políticas. Do contrario, o que nos queda é afrontar unha situación moi dura con políticas que afondarán aínda máis no modelo neoliberal e de recorte de dereitos.
Por que a CIG promoveu a súa propia convocatoria de folga en troques de sumarse á de CCOO e UGT?
Dende a CIG consideramos que CCOO e UGT son os culpábeis, en grande medida, de que até agora non se dera unha resposta firme á situación de crise económica, unha resposta mobilizadora e mesmo unha resposta dende o punto de vista do debate social necesario no campo ideolóxico que faga ver á cidadanía que o verdadeiro problema de fondo é o modelo económico actual, así como a necesidade de facer políticas de carácter estrutural que nos levan a un modelo moito máis xusto e solidario, democrático e favorábel aos intereses da maioría social.
As centrais estatais renunciaron a dar este debate e durante todo este período focalizaron as posíbeis saídas da crise nesas mesas de diálogo social, nas que nada se fala da importancia de potenciar o sector público, de crear unha banca pública, de implementar unha política fiscal diferente ou unha política de rendas que supoña unha recuperación do poder adquisitivo dos salarios, etc. Sabían que nesas mesas non se estaba adoptando ningunha medida favorábel aos intereses da clase traballadora. A folga pois é necesaria, nós imos pór todo o noso esforzo para que sexa exitosa, pero non queremos que se confunda o xeito de facer sindicalismo da CIG co que practican CCOO e UGT.
De feito, mentres a nivel estatal buscan a axitación de cara á folga, en Galiza ambas centrais veñen de escenificar a sinatura do diálogo social...
Isto é significativo da concepción que ambas organizacións teñen do sindicalismo. CCOO e UGT levan moitos anos metidos nesta política de pacto social, de colaboración permanente co poder e, de algunha maneira, o que tiña que ser unha loita cun forte contido de clase, convertérono en algo tan esperpéntico como convocar unha folga xeral e ao mesmo tempo asinar un pacto con aqueles que teñen a responsabilidade política e económica desta situación. É evidente que o PP defende abertamente este modelo neoliberal, incluso estas reformas parécenlle pouco profundas, ao igual que a patronal. Polo tanto é unha irresponsabilidade, diante dunha situación de recorte de dereitos destas características e da necesidade de dar unha batalla ideolóxica por un cambio de políticas e de modelo, estar asinando acordos como se ninguén fose culpábel da crise económica. Pactos que, ademais, non van incidir para nada na saída da crise. Iso é xogar ao confusionismo e xogar do lado da dereita e da patronal nunha situación enormemente delicada para a clase traballadora.
Cales son as previsións da CIG a respecto da participación da clase traballadora na folga? Cal é o ambiente que existe nos centros de traballo de cara á convocatoria?
Até agora había certa pasividade nos traballadores/as, en parte motivado pola de perda de empregos, peches de empresas, expedientes de regulación,...que crean unha situación de medo na xente. A isto axuda toda a política que se está a desenvolver a través dos medios de comunicación por parte do poder para desviar o debate sobre as cuestións de fondo. Neste momento non se fala de cales foron as motivacións que nos levaron á crise económica. Parece que o problema de orixe se atopa na rixidez do mercado laboral ou mesmo nun elevado gasto público, no sistema de pensións, etc. Isto xerou moita confusión e mesmo a idea, en moitos sectores, da inevitabilidade destas reformas, da falta de alternativas.
Afortunadamente, vemos que este sentimento está a mudar. Dende o momento no que explicas nas asembleas nos centros de traballo toda esta problemática, a onde nos levan as reformas, que existen políticas alternativas, que hai que sinalar aos verdadeiros culpábeis e pelexar por outro modelo, percíbese un cambio de actitude en moitos traballadores e traballadoras diante da folga xeral. Aínda que temos moitos elementos en contra, creo que o traballo que se está a realizar nas empresas a través de asembleas e da distribución de propaganda vai crear un clima favorábel para que o día 29 o nivel de participación sexa moi importante.
Dende a CIG pretendemos acadar niveis de mobilización similares á folga xeral de 2002, na que houbo unha grande participación, cando menos aquí en Galiza. Con esa perspectiva traballamos e, a pesar das dificultades, somos optimistas a respecto de que a xente comprenderá a importancia do momento no que estamos e da necesidade de achegar unha resposta realmente mobilizadora.
Unha das dificultades das que falabas pode ser a idea xeneralizada de estarmos nun período transitorio, ao remate do que poderemos reverter todas as medidas regresivas adoptadas.
A idea que pretende trasladar o goberno de que as medidas son conxunturais supoñen un tremendo engano. Non hai máis que botarlle un ollo aos comunicados que saca o FMI, as políticas que impón son as de recortes e precarización. E mesmo fala abertamente de aproveitar a conxuntura para acometer todas as reformas laborais precisas; é dicir, que se fan co ánimo de que perduren. Aquí estase cuestionando todo un modelo de relacións laborais, de protección social, de dereitos, que é o que se pretende tirar abaixo. O que a clase traballadora ten que ter moi claro, é que se o conseguen, recuperar os dereitos perdidos vai custar moito esforzo e moitos anos. É unha loita de poder entre o capital e a clase traballadora pór impor un modelo económico e produtivo favorábel a uns intereses ou a outros.
Esta mesma semana, o presidente do goberno estatal saía na prensa augurándolle unha vida de dez anos como máximo ao actual sistema de pensións, de non acometerse reformas inmediatas.
Lévase moitos anos predicando que o sistema público de pensións vai ir á quebra, iso non é ningunha novidade. Normalmente quen fai eses “sisudos” estudos é xente moi ben pagada polo capital financeiro, non son profesionais neutrais nas súas avaliacións. As súas análises sempre parten da base de que segundo pasen os anos, en función da evolución demográfica, haberá máis pasivos con respecto aos activos, rompendo o equilibrio do sistema público de pensións, na medida en que se van incrementar os gastos, pero non os ingresos. Estes expertos só avalían o incremento dos gastos, pero non se paran a estudar a vía dos ingresos, polo tanto só propoñen medidas para dificultar o acceso ás pensións e reducir a contía das mesmas. Mais hai outras alternativas, como incrementar os ingresos, pero para iso necesítanse facer políticas económicas alternativas que xeren emprego, rematen coa a economía somerxida, persigan a fraude fiscal, creen emprego de calidade... Mesmo subir os salarios suporía máis ingresos para a Seguridade Social a través das cotizacións.
A pesar dos augurios de quebra, estamos no 2010 e a Seguridade Social presenta un superávit de máis de 60.000 millóns de euros. Son informacións interesadas destinadas a que as persoas con maior capacidade de aforro o destinen a sistemas privados de pensións e a engordarlle os beneficios á banca e ao capital financeiro que controla eses fondos. O único que pode pór en perigo o actual sistema público de pensións son estas políticas e este modelo neoliberal, se se fan outro tipo de políticas o sistema está garantido.
Que diferenzas existen a nivel económico, político e social con respecto á convocatoria de folga xeral de 2002?
No ano 2002 non estabamos nunha situación de crise económica; é evidente que esa é unha diferenza importante. Dende o punto de vista político, non existe o nivel de crispación que había naquel momento co goberno do PP; un goberno que actuaba dende a súa maioría absoluta cunha enorme autoritarismo. Creo que esta situación, ante a proposta das reformas que se pretendía facer, sumouse ao descontento existente e facilitou aquela resposta tan importante que houbo.
Agora a situación é bastante distinta. Estamos nunha situación de crise, cunha elevada taxa de desemprego e o goberno actual, aínda que ultimamente está facendo moitos méritos, non xera percepción social negativa tan ampla. Aínda así, non é nada novo que a socialdemocracia , o PSOE, sexa a que lle faga o traballo sucio á dereita: as reformas do mercado do traballo ou as reconversións máis duras dos sectores industriais chegaron da súa man. E agora ocorre o mesmo, con absoluto descaro, e tarde ou cedo, a cidadanía rematará respondendo adecuadamente.
E no caso da CIG? Que cambios se operaron no seu papel mobilizador dende entón?
Dende o 2002 incrementamos de forma importante a nosa representación en canto a delegados e delegadas e número de afiliados/as. Agora a presenza da central sindical é maior e xa entón xogamos un papel moi importante na folga xeral. Compre lembrar que as mobilizacións que contaron cunha maior participación naquel ano foron precisamente en Galiza e iso ten que ver co tipo de sindicalismo que fai a CIG. Agardamos que na folga do 29 de setembro se rexistre unha elevada participación e estamos convencidos que unha parte moi importante desa participación a imos canalizar a través das manifestacións convocadas pola CIG.
Hai unha aceptación bastante xeneralizada a respecto de que as propostas e actitudes da CIG son máis coherentes que as que poden ter CCOO e UGT. Iso danos un “plus” que nos ten que levar a ser optimistas á hora de garantir unha boa participación nas nosas mobilizacións.
En Grecia ou Francia xa se desenvolveron varias xornadas de folga xeral, pero no estado español, en cambio, a convocatoria atrasouse até finais de setembro, e ademais, as centrais sindicais fixérona coincidir coa xornada de mobilizacións prevista a nivel europeo, provocando a sensación de que a folga chega tarde e non servirá para cambiar nada.
Este atraso ten a ver coa conduta das centrais sindicais estatais. De feito xa houbo respostas en nacións do estado que contan cun peso importante do sindicalismo nacionalista e poden apostar por realizar unha mobilización de certa entidade. Como é o caso de Euskadi, alí xa levan dúas folgas xerais. A CIG mesmo estivo valorando esa posibilidade, pero chagamos a conclusión de que nós sós, aquí en Galiza, iamos ter demasiados elementos en contra para conseguir que a convocatoria de folga xeral tivese entidade suficiente para poder ser efectiva.
Se no estado non se deu resposta antes é porque o papel de CCOO e UGT foi o da desmobilización, de vender fume a través das mesas de diálogo social. Xogaron un papel de compadreo e colaboración coa patronal e fundamentalmente co goberno, e incluso a convocatoria do día 29 ten a ver con esta estratexia. Púidose facer a folga xeral no mes de xuño, antes de aprobarse a reforma laboral no Congreso, pero intencionadamente atrasaron a convocatoria a setembro, coincidindo con outras mobilizacións a nivel europeo, para transmitir á opinión pública a idea de que o goberno español, o PSOE, non é o culpábel directo destas medidas, senón que forma parte de políticas adoptadas no seo da UE.
A dereita está nun momento feliz. Os intereses económicos que defende están protexidos e poden saír reforzados se continúa afondándose nestas políticas neoliberais. E ademais, non sofren o desgaste que ten o PSOE ao aplicar estes ataques aos traballadores e traballadoras. Se a maiores conseguen desprestixiarnos ás centrais sindicais e debilitarnos, sáelles a crise redonda. Creo que esta situación merece unha resposta moi distinta á que se está a dar dende o campo do sindicalismo español. Se tivesen o valor de ofrecer unha resposta a tempo, a felicidade da dereita non sería tanta e os traballadores e traballadoras estariamos máis optimistas de cara ao futuro.
E se o día 29 os traballadores e as traballadoras non nos mobilizamos masivamente, que futuro nos agarda como clase?
Agárdanos un panorama moi complicado, porque se realmente non hai unha resposta adecuada o día 29, a idea que se vai transmitir ao goberno é que a xente asume este tipo de políticas como necesarias ou, cando menos, que non está disposta a responder diante das mesmas. Isto suporá que automaticamente os anuncios que o goberno está facendo de reformas das pensións, das prestacións por desemprego e da negociación colectiva, levaranas a cabo no menor prazo de tempo posíbel. Polo tanto xeraríanse unhas circunstancias moi desfavorábeis.
O que tampouco vai levar á CIG a retirarnos da batalla. Teríamos un escenario máis difícil pero temos que continuar facendo este traballo de concienciación e debate ideolóxico que levamos desenvolvendo dende sempre, especialmente dende o inicio da crise. Convencidos ademais de que probabelmente a folga xeral do 29 non vai ser totalmente determinante, no sentido de que vai mudar absolutamente todas as políticas que pretenden levar adiante. Imos ter que seguir con mobilizacións e, se cadra, convocar unha nova folga xeral. Está claro que o capital financeiro, a través do FMI, é quen marca as políticas laborais e económicas aos gobernos e continuará tentado aproveitar calquera signo de debilidade da clase traballadora para profundar máis no seu modelo de capitalismo neoliberal. Hai que agardar que a folga xeral sexa un éxito, pero hai que continuar coas mobilizacións despois do 29, porque a situación realmente así o require.
A primeira pregunta é obvia pero inevitábel, cales son os motivos que levaron á CIG a convocar a folga xeral e cales as razóns polas que se fai necesaria?
Dende que se iniciou a crise, a CIG veu reclamando a necesidade da folga xeral como resposta ao que entendemos é o fracaso do modelo económico do capitalismo neoliberal e da política de recorte de dereitos e da precarización das condicións de traballo. Sabíamos que a crise que se iniciaba no sector financeiro pasaría é economía real, traendo consecuencias moi graves para a clase traballadora. Parecíanos fundamental naquel momento facer xa unha demostración de forza e denunciar un modelo baseado nunha economía altamente especulativa, que xera moito lucro para aqueles que controlan os mercados financeiros, pero que non crea riqueza nin fai un reparto minimamente igualitario da mesma.
É evidente que este posicionamento non tivo eco nas centrais sindicais estatais, que se negaron a aceptar unha proposta deste tipo, apostando pola vía de diálogo social no ámbito dunhas mesas que non ían ofrecer alternativas políticas reais de saídas á crise dende unha perspectiva favorábel aos intereses da clase traballadora.
Así chegamos ao escenario actual, no que se teñen adoptado medidas de recorte de dereitos laborais, cunha reforma laboral xa aprobada e con previsión de novas reformas tanto no sistema de pensións como na negociación colectiva ou nas prestacións de desemprego; mentres que non se tomou ningunha disposición contra os verdadeiros causantes da crise. É totalmente necesario facer unha demostración de forza e dar unha resposta contundente o día 29, se queremos que muden estas políticas. Do contrario, o que nos queda é afrontar unha situación moi dura con políticas que afondarán aínda máis no modelo neoliberal e de recorte de dereitos.
Por que a CIG promoveu a súa propia convocatoria de folga en troques de sumarse á de CCOO e UGT?
Dende a CIG consideramos que CCOO e UGT son os culpábeis, en grande medida, de que até agora non se dera unha resposta firme á situación de crise económica, unha resposta mobilizadora e mesmo unha resposta dende o punto de vista do debate social necesario no campo ideolóxico que faga ver á cidadanía que o verdadeiro problema de fondo é o modelo económico actual, así como a necesidade de facer políticas de carácter estrutural que nos levan a un modelo moito máis xusto e solidario, democrático e favorábel aos intereses da maioría social.
As centrais estatais renunciaron a dar este debate e durante todo este período focalizaron as posíbeis saídas da crise nesas mesas de diálogo social, nas que nada se fala da importancia de potenciar o sector público, de crear unha banca pública, de implementar unha política fiscal diferente ou unha política de rendas que supoña unha recuperación do poder adquisitivo dos salarios, etc. Sabían que nesas mesas non se estaba adoptando ningunha medida favorábel aos intereses da clase traballadora. A folga pois é necesaria, nós imos pór todo o noso esforzo para que sexa exitosa, pero non queremos que se confunda o xeito de facer sindicalismo da CIG co que practican CCOO e UGT.
De feito, mentres a nivel estatal buscan a axitación de cara á folga, en Galiza ambas centrais veñen de escenificar a sinatura do diálogo social...
Isto é significativo da concepción que ambas organizacións teñen do sindicalismo. CCOO e UGT levan moitos anos metidos nesta política de pacto social, de colaboración permanente co poder e, de algunha maneira, o que tiña que ser unha loita cun forte contido de clase, convertérono en algo tan esperpéntico como convocar unha folga xeral e ao mesmo tempo asinar un pacto con aqueles que teñen a responsabilidade política e económica desta situación. É evidente que o PP defende abertamente este modelo neoliberal, incluso estas reformas parécenlle pouco profundas, ao igual que a patronal. Polo tanto é unha irresponsabilidade, diante dunha situación de recorte de dereitos destas características e da necesidade de dar unha batalla ideolóxica por un cambio de políticas e de modelo, estar asinando acordos como se ninguén fose culpábel da crise económica. Pactos que, ademais, non van incidir para nada na saída da crise. Iso é xogar ao confusionismo e xogar do lado da dereita e da patronal nunha situación enormemente delicada para a clase traballadora.
Cales son as previsións da CIG a respecto da participación da clase traballadora na folga? Cal é o ambiente que existe nos centros de traballo de cara á convocatoria?
Até agora había certa pasividade nos traballadores/as, en parte motivado pola de perda de empregos, peches de empresas, expedientes de regulación,...que crean unha situación de medo na xente. A isto axuda toda a política que se está a desenvolver a través dos medios de comunicación por parte do poder para desviar o debate sobre as cuestións de fondo. Neste momento non se fala de cales foron as motivacións que nos levaron á crise económica. Parece que o problema de orixe se atopa na rixidez do mercado laboral ou mesmo nun elevado gasto público, no sistema de pensións, etc. Isto xerou moita confusión e mesmo a idea, en moitos sectores, da inevitabilidade destas reformas, da falta de alternativas.
Afortunadamente, vemos que este sentimento está a mudar. Dende o momento no que explicas nas asembleas nos centros de traballo toda esta problemática, a onde nos levan as reformas, que existen políticas alternativas, que hai que sinalar aos verdadeiros culpábeis e pelexar por outro modelo, percíbese un cambio de actitude en moitos traballadores e traballadoras diante da folga xeral. Aínda que temos moitos elementos en contra, creo que o traballo que se está a realizar nas empresas a través de asembleas e da distribución de propaganda vai crear un clima favorábel para que o día 29 o nivel de participación sexa moi importante.
Dende a CIG pretendemos acadar niveis de mobilización similares á folga xeral de 2002, na que houbo unha grande participación, cando menos aquí en Galiza. Con esa perspectiva traballamos e, a pesar das dificultades, somos optimistas a respecto de que a xente comprenderá a importancia do momento no que estamos e da necesidade de achegar unha resposta realmente mobilizadora.
Unha das dificultades das que falabas pode ser a idea xeneralizada de estarmos nun período transitorio, ao remate do que poderemos reverter todas as medidas regresivas adoptadas.
A idea que pretende trasladar o goberno de que as medidas son conxunturais supoñen un tremendo engano. Non hai máis que botarlle un ollo aos comunicados que saca o FMI, as políticas que impón son as de recortes e precarización. E mesmo fala abertamente de aproveitar a conxuntura para acometer todas as reformas laborais precisas; é dicir, que se fan co ánimo de que perduren. Aquí estase cuestionando todo un modelo de relacións laborais, de protección social, de dereitos, que é o que se pretende tirar abaixo. O que a clase traballadora ten que ter moi claro, é que se o conseguen, recuperar os dereitos perdidos vai custar moito esforzo e moitos anos. É unha loita de poder entre o capital e a clase traballadora pór impor un modelo económico e produtivo favorábel a uns intereses ou a outros.
Esta mesma semana, o presidente do goberno estatal saía na prensa augurándolle unha vida de dez anos como máximo ao actual sistema de pensións, de non acometerse reformas inmediatas.
Lévase moitos anos predicando que o sistema público de pensións vai ir á quebra, iso non é ningunha novidade. Normalmente quen fai eses “sisudos” estudos é xente moi ben pagada polo capital financeiro, non son profesionais neutrais nas súas avaliacións. As súas análises sempre parten da base de que segundo pasen os anos, en función da evolución demográfica, haberá máis pasivos con respecto aos activos, rompendo o equilibrio do sistema público de pensións, na medida en que se van incrementar os gastos, pero non os ingresos. Estes expertos só avalían o incremento dos gastos, pero non se paran a estudar a vía dos ingresos, polo tanto só propoñen medidas para dificultar o acceso ás pensións e reducir a contía das mesmas. Mais hai outras alternativas, como incrementar os ingresos, pero para iso necesítanse facer políticas económicas alternativas que xeren emprego, rematen coa a economía somerxida, persigan a fraude fiscal, creen emprego de calidade... Mesmo subir os salarios suporía máis ingresos para a Seguridade Social a través das cotizacións.
A pesar dos augurios de quebra, estamos no 2010 e a Seguridade Social presenta un superávit de máis de 60.000 millóns de euros. Son informacións interesadas destinadas a que as persoas con maior capacidade de aforro o destinen a sistemas privados de pensións e a engordarlle os beneficios á banca e ao capital financeiro que controla eses fondos. O único que pode pór en perigo o actual sistema público de pensións son estas políticas e este modelo neoliberal, se se fan outro tipo de políticas o sistema está garantido.
Que diferenzas existen a nivel económico, político e social con respecto á convocatoria de folga xeral de 2002?
No ano 2002 non estabamos nunha situación de crise económica; é evidente que esa é unha diferenza importante. Dende o punto de vista político, non existe o nivel de crispación que había naquel momento co goberno do PP; un goberno que actuaba dende a súa maioría absoluta cunha enorme autoritarismo. Creo que esta situación, ante a proposta das reformas que se pretendía facer, sumouse ao descontento existente e facilitou aquela resposta tan importante que houbo.
Agora a situación é bastante distinta. Estamos nunha situación de crise, cunha elevada taxa de desemprego e o goberno actual, aínda que ultimamente está facendo moitos méritos, non xera percepción social negativa tan ampla. Aínda así, non é nada novo que a socialdemocracia , o PSOE, sexa a que lle faga o traballo sucio á dereita: as reformas do mercado do traballo ou as reconversións máis duras dos sectores industriais chegaron da súa man. E agora ocorre o mesmo, con absoluto descaro, e tarde ou cedo, a cidadanía rematará respondendo adecuadamente.
E no caso da CIG? Que cambios se operaron no seu papel mobilizador dende entón?
Dende o 2002 incrementamos de forma importante a nosa representación en canto a delegados e delegadas e número de afiliados/as. Agora a presenza da central sindical é maior e xa entón xogamos un papel moi importante na folga xeral. Compre lembrar que as mobilizacións que contaron cunha maior participación naquel ano foron precisamente en Galiza e iso ten que ver co tipo de sindicalismo que fai a CIG. Agardamos que na folga do 29 de setembro se rexistre unha elevada participación e estamos convencidos que unha parte moi importante desa participación a imos canalizar a través das manifestacións convocadas pola CIG.
Hai unha aceptación bastante xeneralizada a respecto de que as propostas e actitudes da CIG son máis coherentes que as que poden ter CCOO e UGT. Iso danos un “plus” que nos ten que levar a ser optimistas á hora de garantir unha boa participación nas nosas mobilizacións.
En Grecia ou Francia xa se desenvolveron varias xornadas de folga xeral, pero no estado español, en cambio, a convocatoria atrasouse até finais de setembro, e ademais, as centrais sindicais fixérona coincidir coa xornada de mobilizacións prevista a nivel europeo, provocando a sensación de que a folga chega tarde e non servirá para cambiar nada.
Este atraso ten a ver coa conduta das centrais sindicais estatais. De feito xa houbo respostas en nacións do estado que contan cun peso importante do sindicalismo nacionalista e poden apostar por realizar unha mobilización de certa entidade. Como é o caso de Euskadi, alí xa levan dúas folgas xerais. A CIG mesmo estivo valorando esa posibilidade, pero chagamos a conclusión de que nós sós, aquí en Galiza, iamos ter demasiados elementos en contra para conseguir que a convocatoria de folga xeral tivese entidade suficiente para poder ser efectiva.
Se no estado non se deu resposta antes é porque o papel de CCOO e UGT foi o da desmobilización, de vender fume a través das mesas de diálogo social. Xogaron un papel de compadreo e colaboración coa patronal e fundamentalmente co goberno, e incluso a convocatoria do día 29 ten a ver con esta estratexia. Púidose facer a folga xeral no mes de xuño, antes de aprobarse a reforma laboral no Congreso, pero intencionadamente atrasaron a convocatoria a setembro, coincidindo con outras mobilizacións a nivel europeo, para transmitir á opinión pública a idea de que o goberno español, o PSOE, non é o culpábel directo destas medidas, senón que forma parte de políticas adoptadas no seo da UE.
A dereita está nun momento feliz. Os intereses económicos que defende están protexidos e poden saír reforzados se continúa afondándose nestas políticas neoliberais. E ademais, non sofren o desgaste que ten o PSOE ao aplicar estes ataques aos traballadores e traballadoras. Se a maiores conseguen desprestixiarnos ás centrais sindicais e debilitarnos, sáelles a crise redonda. Creo que esta situación merece unha resposta moi distinta á que se está a dar dende o campo do sindicalismo español. Se tivesen o valor de ofrecer unha resposta a tempo, a felicidade da dereita non sería tanta e os traballadores e traballadoras estariamos máis optimistas de cara ao futuro.
E se o día 29 os traballadores e as traballadoras non nos mobilizamos masivamente, que futuro nos agarda como clase?
Agárdanos un panorama moi complicado, porque se realmente non hai unha resposta adecuada o día 29, a idea que se vai transmitir ao goberno é que a xente asume este tipo de políticas como necesarias ou, cando menos, que non está disposta a responder diante das mesmas. Isto suporá que automaticamente os anuncios que o goberno está facendo de reformas das pensións, das prestacións por desemprego e da negociación colectiva, levaranas a cabo no menor prazo de tempo posíbel. Polo tanto xeraríanse unhas circunstancias moi desfavorábeis.
O que tampouco vai levar á CIG a retirarnos da batalla. Teríamos un escenario máis difícil pero temos que continuar facendo este traballo de concienciación e debate ideolóxico que levamos desenvolvendo dende sempre, especialmente dende o inicio da crise. Convencidos ademais de que probabelmente a folga xeral do 29 non vai ser totalmente determinante, no sentido de que vai mudar absolutamente todas as políticas que pretenden levar adiante. Imos ter que seguir con mobilizacións e, se cadra, convocar unha nova folga xeral. Está claro que o capital financeiro, a través do FMI, é quen marca as políticas laborais e económicas aos gobernos e continuará tentado aproveitar calquera signo de debilidade da clase traballadora para profundar máis no seu modelo de capitalismo neoliberal. Hai que agardar que a folga xeral sexa un éxito, pero hai que continuar coas mobilizacións despois do 29, porque a situación realmente así o require.
Resolución do ERE por parte da Xefatura provincial de Traballo e Benestar
Resolución do ERE na que como vedes saiu aprobado, perante esta semana estarase a mirar cos asesores xurídicos e na próxima haberá unha Asemblea Xeral de traballadores onde se dará toda a información que recopilemos nestes dias, xa que foi solicitado a Xefatura Provincial de Traballo e Benestar o expediente completo para as alegacions que foran pertinentes.
Na Asemblea se valorarán todas as posibilidades así como as accións a tomar.
RESOLUCIÓN
Na Asemblea se valorarán todas as posibilidades así como as accións a tomar.
O Comité de EMESA denuncia a subcontratación de traballos que se viñan realizando no taller de Coirós
A sección sindical da CIG na empresa advirte da gravidade destes feitos ao atoparse o persoal ás portas dun segundo ERE
O Comité de EMESA vén de denunciar que a empresa subcontratou traballos destinados ás obras de ampliación do aeroporto de Lavacolla que polas súas características (caldeirería, soldadura, corte,etc.) se realizaban no taller da factoría en Coirós. Dende a sección sindical da CIG en Emesa subliñan a gravidade destes feitos, pois o persoal está inmerso nun ERE temporal e hai unhas semanas a empresa presentou unha segunda regulación por oito meses máis. O Comité xa puxo esta situación en coñecemento do Xefe Territorial da Consellaría de Traballo, que actualmente estuda a proposta de ERE, para que adopte todas as medidas oportunas.
Continuar a ler en Avantar
A nota de prensa da CIG en
O Comité de Empresa denuncia a subcontratación de traballos
O Comité de Empresa de EMESA denunciou onte a subcontratación de traballos da obra de ampliación do aeroporto de Lavacolla.
Despois de dita denuncia os delegados da CIG do Comité de Empresa puideron contrastar que un xefe de taller de EMESA visitou a empresa na que foron subcontratados os traballos para ver a súa evolución.
EMESA está a pasar un ERE temporal que afecta a todos os traballadores da mesma, este ERE remata o dia 22 de xullo, pero a Dirección da empresa presentou dias atrás outro ERE temporal que afectaría a toda a plantilla por outros oito meses, tendo a dia de hoxe o taller con unha actividade mínima que pasa porque están a traballar so unha cuarta parte dos traballadores de taller.
Con este panorama a Dirección da empresa ten a desvergonza de subcontratar traballos a empresas externas tendo a súa plantilla no paro.
O Comité de Empresa esixiulle a Dirección que ditos traballos sexan feitos na empresa e que se incorporen a factoría de Coirós os operarios precisos para o desenvolvemento dos mesmos.
Dita denuncia foi feita o responsábel de RRHH así como o de Produción e foi posta en coñecemento do Xefe Territorial da Consellería de Traballo e Benestar, que actualmente está a estudar a proposta da empresa de ese segundo ERE que lle afectaría a todos os traballadores de EMESA para que tome as accións pertinentes para que dita situación non se dea.
E de salientar que dita situación se da despois de que os traballadores de EMESA en Asemblea se negaran a aceptar as propostas da empresa de cara a este segundo ERE e nas que non se lles querían garantir unhas rotacións equitativas que solventaran a discriminación que sufriron perante o primeiro ERE no que algúns traballadores traballaron mais de 200 dias cando outros non chegaron a traballar mais de 14 dias, situación que se da o entender dos traballadores para afogar a moitos dos mesmos rematándolles a prestación por desemprego.
A asemblea de traballadores/as e o Comité de Emesa rexeitan o novo ERE proposto pola empresa
O cadro de persoal denuncia as presións e ameazas por parte da dirección para conseguir un acordo
A Asemblea de traballadores/as de Emesa e o Comité queren amosar publicamente o seu rexeitamento ao segundo ERE temporal de oito meses proposto pola empresa, encadeando así 16 meses de regulación, así como denunciar que a multinacional está a presionar ao cadro de persoal para que acepten o novo ERE, baixo a ameaza de presentar un expediente de extinción que afectaría ao 50% dos postos de traballo. Dende a asemblea de traballadores/as e o Comité tamén se quere aclarar que a falta de acordo para este novo ERE veu causado pola negativa da empresa a aceptar as rotacións equilibradas, así como que ante a imposibilidade de chegar a un acordo o Comité solicitou unha mediación do AGA á que a dirección se negou.
A poucos días de que remate a vixencia do ERE temporal en Emesa o vindeiro 22 de xullo, a proposta da nova regulación na fábrica de Coirós ficou sen acordo ao rexeitar o mesmo a asemblea de traballadores, posto que a empresa pretendía consolidar os incumprimentos e inxustizas cometidas nos últimos oito meses.
Así, os traballadores/as e o Comité denuncian os incumprimentos da empresa a respecto dos acordos acadados para a sinatura do primeiro ERE, especialmente no referido ás rotacións. Explican que neste momento hai dous traballadores que xa gastaron o tempo de paro, mentres que outros empregados manteñen case a integridade da prestación. Ademais, Emesa pretende consolidar estas diferenzas, polo que durante a vixencia do expediente poñeríase en perigo de perda a prestación de desemprego a máis de 20 traballadores/as.
Durante as negociacións a empresa tamén estivo presionando á representación dos traballadores/as, asegurando que o cadro de persoal da planta de Coirós está sobredimensionado, polo que ao remate do novo ERE (marzo de 2011) podería pór en marcha un “reaxuste” de persoal. Baixo estas condicións, Emesa pretendía continuar coas rotacións desiguais e desproporcionadas e ao mesmo tempo manter a realización de horas extraordinarias.
A maiores, á vista da falta de entendemento, a filial de Isolux Corsán ameazou con que se non chega a un acordo para o segundo expediente nas mesmas condicións que o anterior, presentará un ERE de extinción para o 50% do cadro de persoal, afectando a máis de 130 persoas.
Así as cousas, concluído o período de negociacións e convocada a asemblea traballadores para expor os puntos de encontro e desencontro coa empresa, por maioría decidiuse non aceptar o acordo con Emesa. Agora o cadro de persoal e o Comité estudan convocar un calendario de accións a desenvolver en contra deste novo ERE, para esixir un apoio decidido do grupo empresarial á planta de Coirós e polo mantemento no futuro de todos os empregos.
Extraido de AVANTAR
Os traballadores/as do Grupo Antolín Vigo rexeitan o preacordo entre CCOO e UGT e a empresa
Os traballadores e traballadoras do Grupo Antolín Vigo rexeitaron en asemblea o preacordo negociado por UGT, CCOO e a dirección da empresa auxiliar da automoción con sede no Parque Tecnolóxico de Valadares. Dende a CIG critican que a compañía non volveu poñerse en contacto co comité de empresa para seguir negociando o convenio colectivo e anuncian que promoverán unha reunión para abordar a convocatoria de mobilizacións para forzar unha nova xuntanza.
Os empregados/as botaron abaixo a proposta dos sindicatos españois e a propiedade da compañía por unha ampla maioría: dos 95 votos emitidos, 69 foron en contra e só 26 a favor. O punto que maior oposición provocou entre os traballadores foi o que establece a duración do convenio até o ano 2013. Dende a CIG sinalan que ademais de “excesiva” esta duración trae aparellado “un incremento insignificante das primas”.
Con respecto a cuestións como as axudas escolares, licenzas e seguro colectivo, explican que xa existía un preacordo até 2010, “polo que se se pretende ampliar a duración do convenio hai que actualizar tamén estes conceptos”. Indican que neste ano pasaron pola empresa tres responsábeis de recursos humanos distintos e que o último decidiu revisar acordos acadados durante a folga do Metal pontevedrés en maio do ano pasado. Entre eles, a redución da xornada laboral e o incremento dos salarios, “polo que non ten moito sentido que o intenten vender agora como unha conquista”. Neste senso, rexeitan tamén que se queira ampliar a duración do convenio mantendo os incrementos de maio.
Diante disto, adiantan que promoverán a convocatoria dunha asemblea para fixar un posíbel calendario de mobilizacións. Durante as últimas semanas, un grupo de traballadores realizou concentracións diarias ás portas da compañía para reclamar a firma dun convenio xusto.
Extraido de AVANTAR
Arredor de 1.200 delegados/as da CIG conclúen que a reforma laboral e as outras previstas só se poden frear coa mobilización
Fixose un percorrido polas sucesivas reformas laborais e as súas consecuencias e acordouse reproducir os debates en todos e cada un dos centros de traballo
Delegados e delegadas da CIG analizaron, na asemblea nacional convocada pola central sindical este xoves en Compostela, as consecuencias desta reforma laboral, o retroceso nos dereitos da clase traballadora que se foron introducindo coas sucesivas reformas, desde 1980, e as medidas a adoptar para frear os ataques do neoliberalismo. A asemblea acordou reproducir estes debates en todas as empresas e centros de traballo, que a folga xeral e a mobilización é a única ferramenta que ten a clase traballadora para presionar e obrigar ao goberno á retirada desta e das outras reformas previstas –das pensións, da negociación colectiva...- e que a CIG, como proxecto sindical diferenciado, debe convocar as mobilizacións, o 29 de setembro, por separado de CCOO e UGT.
Na súa intervención, o secretario xeral da CIG, Suso Seixo, incidiu nas graves consecuencias que terá a reforma laboral e a importancia da convocatoria da folga xeral. Porén, explicou que a CIG xa propuxo a CCOO e UGT a súa convocatoria, cando se anunciaron as medidas que logo o goberno impuxo para reducir o gasto público, como a redución dos salarios dos traballadores e traballadoras da área pública, a conxelación das pensións para o ano 2011, a redución do gasto social e produtivo. Proposta que, dixo, estas organizacións sindicais rexeitaron limitando a convocatoria á área pública, malia transcender este ámbito.
Neste sentido, salientou que a pesar de CCOO e UGT non ter mobilizado ás súas bases, a CIG si fixo unha campaña para chamar a participar na folga no sector público, informando nos centros de traballo e convocando asembleas o que permitiu que fora precisamente en Galiza onde máis repercusión tivo esa folga, da que recoñeceu que “foi en xeral, moi cativeira”.
Eduardo Caamaño convértese no novo Secretario Comarcal da CIG-Metal de A Coruña
A V Asemblea Comarcal da CIG-Metal de A Coruña elixiu o pasado sábado 26 de xuño a Eduardo Caamaño como novo secretario. A candidatura encabezada por Caamaño foi a única presentada e conseguiu o respaldo unánime dos delegados/as tanto na votación para a Secretaría como na elección dos membros da Executiva Comarcal e dos representant
es da comarca no Consello Confederal e na Dirección Comarcal.
Así, a nova Executiva comarcal da CIG-Metal de A Coruña queda composta polas seguintes persoas:
-Eduardo Caamaño Lestón
-Francisco Xavier Rioboo Núñez
-Alfredo Bocija Serantes
-Xosé Manuel Rei Meirama
-Germán Regueira Lista
-Aurelio Bello Rodríguez
-Juan M. García Martínez
Caamaño vén tomar o relevo ao compañeiro Alfredo Bocija, quen durante os últimos 12 anos estivo á fronte da Federación na comarca de A Coruña. Non obstante, Bocija abandonou a Secretaría en cumprimento dos estatutos da CIG que limitan a per
manencia no cargo a un máximo de tres mandatos. A nova Executiva agradeceu o traballo desenvolvido por Bocija durante todo este tempo, no que a CIG-Metal en A Coruña experimentou un medre considerábel no número de afiliados/as e delegados/as.
Durante a súa intervención, Caamaño destacou que “esta é unha Executiva de continuidade” que vai proseguir na liña de traballo iniciada hai catro anos, que ten levado á central a acadar case o 30% da representación sindical, incrementando a mesma 7 puntos porcentuais dende 2006.
O novo secretario comarcal do Metal realizou un chamamen
to aos delegados/as presentes na Asemblea á participar nos procesos electorais (a partir de xaneiro iniciarase o período concentrado de eleccións sindicais) co obxectivo de converter a CIG-Metal na primeira forza sindical da comarca.
Así mesmo, Eduardo Caamaño animou aos asistentes a participar na asemblea nacional de delegados/as que a Confederación ten convocada o vindeiro 1 de xullo,
dentro do calendario de mobilizacións previas á
folga xeral que a CIG está a desenvolver.
ASEMBLEA XERAL DE TRABALLADORES
O COMITÉ DE EMPRESA CONVOCA UNHA ASEMBLEA XERAL DE TRABALLADORES PARA EXPLICAR O INICIO DAS NEGOCIACIONS COA EMPRESA, E PRESENTARLLE A PLATAFORMA DE NEGOCIACIÓN OS TRABALLADORES E QUE ESTES POIDAN SE FORA PRECISO FACER APORTACIONS A MESMA.
A ASEMBLEA SERÁ O MERCORES DIA 30 AS 11:00h
NO COMEDOR DA FACTORÍA.
O Comité de Empresa acorda coa dirección un complemento para traballadores que leven mais de 180 dias no paro
O Comité de Empresa chega a un acordo coa Dirección para que os traballadores que superen os 180 dias de paro e polo tanto teñan un prexuizo economico na baixada do aporte da prestación por desemprego cobren a diferencia da prestación, que lles será aportada pola empresa.
Ademais tamén se acordou que todos os traballadores que rematen a sua prestación por desemprego sexan incorporados inmediatamente para que non sufran ningún prexuizo económico.
O texto do acordo e o que segue:
"Reunidos la Mesa de Seguimiento del Expediente De Regulación temporal en curso y estando presente la propia dirección de la empresa y el comité de empresa. En acuerdo de ambas partes se decide, a los efectos de cerrar las posibles diferencias dentro de la gestión diaria del presente expediente, SOLUCIONAR de mutuo acuerdo dos aspectos que devienen en el tiempo y que ambas partes consideran de vital importancia:
l.Que aquel personal que a lo largo de este tiempo haya perdido la prestación de desempleo se le de de alta de forma inmediata en la empresa. (Hasta finalización del presente ERE).
2.Que aquel personal que sobrepase 180 días de la prestación de desempleo y consecuentemente reduzcan su prestación en Jos términos previstos, en caso de que por razones operativas no puedan ser dados de alta en la empresa se le ABONARÁ la diferencia de prestación entre el 70 % y el 60 %, hasta la finalización del presente Expediente (22/07/2010).
Nota:
Este aspecto se informa según detalle individual en hoja anexa., atendiendo a las circunstancias individuales que han originado esta situación, no siendo de aplicación con carácter general a aquel personal que haya declinado incorporarse a su tumos de rotación cuando fue avisado por la empresa o bien estén con base máxima y esta medida no le suponga incremento alguno de la prestación que reciba actuabnente.
Según lo expuesto, ambas partes solventado los puntos arriba referidos y según la hoja anexa que se adjunta, dan por cerrado el presente expediente de regulación en cuanto a los aspectos referidos, admitiendo que el resto de incidencias diarias que han surgido a lo largo del expediente, aunque siendo importantes son de carácter menor y propias de la gestión diaria.
En conformidad de lo expuesto fmnan ambas representaciones."
A dirección de EMESA comunicou na xuntanza que mantivo onte dia 22 de xuño o que será o segundo ERE temporal que afecta a case que toda a plantilla
Onte dia 22 o comité de Empresa foi informado oficialmente da presentación de outro ERE temporal e polo tanto o inicio do periodo de consultas de cara a acadar un acordo para o mesmo.
Nesta comunicación informouse o Comité que o ERE se solicitaba por razons de carga de traballo e que abria un periodo de consultas que será de 15 dias naturais, propoñendo a data do 25 de xuño as 11:00h para o inicio das conversas de cara a posibilidade de un acordo para o mesmo.
O Comité de Empresa convocará a todos os traballadores a unha asemblea xeral para a próxima semana e que terá data e hora fixa este venres despois da xuntanza coa Dirección de EMESA.
Nestes dias tamén se nos comunicou que Jorge Morandeira que ate agora levaba eólico e mantemento pasa a responsabilizarse da Dirección de Producción.
O Director de EMESA Fernando López deixa o seu cargo
Este pasado venres dia 18 o Director de Elaborados Metálicos EMESA anuncioulle o Comité de Empresa que deixaba a empresa.
As causas que alegou o Director oficialmente ó Comité de Empresa foron: afrontar un novo proxecto en outra empresa.
Asimesmo deu as grazas a todos os traballadores polo seu esforzo no tempo que el estivera a fronte da empresa, e dixo que se sentira moi agusto na mesma.
O V Congreso de CIG-Metal elixe a Xoán Xosé Bouzas novo secretario nacional
Suso Seixo chama a reaccionar para impedir que o poder económico siga dictando as políticas económicas e sociais
Xoán Xosé Bouzas, foi elixido novo secretario nacional da federación do Metal da CIG con 150 votos, fronte aos 66 obtidos por Miguel Malvido. Para a nova executiva, concorreron tres candidaturas, a encabezada por Bouzas recibiu 147 votos e 6 representantes, a encabezada por Malvido 62 votos e 2 representantes e a encabezada por Francisco Rodríguez, 20 votos e 1 representante. Para o Consello Confederal concorreron outras tres candidaturas, encabezadas por Bouzas, que obtivo 149 votos e 7 representantes; Malvido, con 63 votos e 3 representantes e Pedro Gómez, 19 votos e 1 representante.
10-06-12 V Congreso CIG-Metal
O V Congreso de CIG-Metal, no que participaban 250 delegados/as, comezaba a primeira hora da mañá deste sábado, día 12 de xuño, baixo o lema “Na loita. Por un futuro industrial”. Lema no que se sintetiza, tal e como se recolle no Informe de Xestión, a idea de que é necesaria unha política de industrialización sostida no tempo, que modernice, diversifique e faga máis competitivo o noso tecido industrial, que sexa soporte da economía do país, “para manter os niveis máis altos de produción e de traballo da nosa industria para poder garantir o emprego. Sen industria non hai futuro”.
O Informe de Xestión, que foi presentado polo até ese momento secretario nacional, Miguel Malvido, en representación da Executiva saínte, foi aprobado con 185 votos a favor, 15 en contra e 13 abstencións. A continuación debatéronse e aprobáronse o relatorio de Modificacións Estatutarias, con 193 votos a favor, 2 en contra e 10 abstencións e o Relatorio de Base, no que se definen as liñas de acción sindical que marcarán o traballo da federación nos próximos catro anos, que tamén foi aprobado con 136 votos a favor, 46 en contra e 5 abstencións.
A primeira hora da tarde tivo lugar a presentación das candidaturas á secretaría nacional, executiva federal e a elección dos representantes no Consello Confederal.
A nova Executiva Federal está composta por
Xoán Xosé Bouzas Aboi
Ramón Alfonzo Fernández
Henrique Pérez González
Emilio Cagiao Deibe
César Rodríguez Martínez
Susana Riveira Fernández
Miguel Malvido Cabirto
Henrique Fernández Oliveira
Francisco Rodríguez Martínez
Os representantes para o Consello Confederal son
Xoán Xosé Bouzas Aboi
Ramón Afonzo Fernández
Manuel Simón Graña
Susana Riveira Fernández
Manuel Domínguez Pereira
Emilio Cagiao Deibe
Xosé Maio Abeixón
Miguel Malvido Cabirto
Henrique Fernández Oliveira
Antón Bendaña Fernández
Pedro Gómez Collado
Assinar:
Postagens (Atom)