A CIG-Metal experimentou nos últimos catro anos un incremento da súa afiliación nun 48,83%. Un medre que tamén se constatou no proceso de eleccións sindicais, nos que a central incrementou a súa representación nun 36,1% situándose a 2010 como primeira forza con 1.263 delegados/as, fronte aos 1.193 de CCOO e os 929 da UGT.
O Informe da Executiva saínte atribúe este crecemento á acción sindical desenvolvida durante este período malia o retorno ao poder do PP, que supuxo volver de novo “ao acoso, á permisividade e a unha política social e laboral claramente antiobreira e favorecendo os intereses patronais e empresariais”.
Unha Acción Sindical que estivo marcada por unha enorme conflitividade, tanto polo que respecta á negociación colectiva, que no ano 2009 presentouse enormemente comprometida por mor da utilización da desculpa da crise, en todos os sectores “de xeito obsesivo e continuo por parte dos empresarios, para conseguiren a máxima desregularización no mercado de traballo, mesmo naquelas empresas que non tiñan nin problemas financeiros, nin de produción”.
O V Congreso avaliou a incidencia da crise sobre determinadas actividades produtivas, porque está a ocasionar a “desaparición de postos de traballo, continuos EREs de extinción, concursos de acredores, despedimentos por causas obxectivas, deslocalizacións e outros mecanismos dos que se dotou a patronal para amedrentar a clase traballadora”. Unha situación que levou á CIG-Metal a enfrontar unha negociación “dura, difícil e tremendamente chantaxista” que foi ilustrada co exemplo do convenio provincial de Pontevedra, incumprido de forma reiterada pola patronal e que derivou nunha folga de 18 días en 2007 e unha represión que se concretou en detencións, macroxuízos de varios días de duración, petición de penas de cadea e multas abusivas e indiscriminadas.
Crise, alternativas e conflitividade
No debate do relatorio base o V Congreso analizou a actual situación de crise e as alternativas á mesma e comprometeuse a defender “un modelo que permita unha redistribución máis xusta da riqueza, o avance no autogoberno e a eliminación das diferenzas sociais”, acorde co que defende a Confederación.
Respecto da acción sindical reiterouse o compromiso pola loita “sen tregua” nos conflitos onde teña representación; pola denuncia das agresións independentemente de cal sexa o seu ámbito; pola organización dos colectivos máis afectados da CIG-Metal; a información e concienciación dos traballadores/as.
Alertouse ademais da grande probabilidade que existe de ter que enfrontar, nos vindeiros anos, “unha situación de grande conflitividade”, para o que acordaron seguir potenciando as asembleas e todos os mecanismos que impliquen participación, debate e toma de decisións por parte dos traballadores/as afectados. “A información e denuncia, sobre todo a participación dos que formamos parte da federación, é a maior garante, para que a Acción Sindical chegue o maior número de traballadores/as galegos/as”.
Outro dos aspectos salientados foi o do inminente comezo do proceso concentrado de eleccións sindicais, onde o modelo que representa a CIG –reivindicativo e de participación activa dos traballadores/as- terá que enfrontarse ao modelo que representa “o españolismo, apoiado claramente pola patronal e cunha entrega cada vez maior, se cabe, á concertación e apartándose dos centros de traballo”. Xunto a iso, apostouse por un Marco Galego de Relacións Laborais; por lograr a transformación dos convenios provinciais nun convenio galego; por intensificar a participación nos centros de traballo, para os convenios de empresa e pola defensa do sector da industria en Galiza, que, segundo afirmaron “non ten interese para a clase política estatal”.
Negociación colectiva
En materia de negociación colectiva, canto a salarios marcouse o obxectivo de asegurar revisións salariais en todos os convenios e prestar atención ás cláusulas de descolgue. Canto a xornada de traballo manteñen o obxectivo de regular e reducir a xornada de traballo.
No que respecta a emprego e precariedade denunciouse a desregulación, cada vez maior, das relacións laborais e fixouse o obxectivo de reducir a precariedade e fixar niveis de emprego estable e sobre as mutuas reiterouse o obxectivo de non acordar o seu control sobre a enfermidade común e tratar de reverter estes acordos onde se teñan producido e toda unha serie de medidas sociais e en materia de saúde laboral.
Nenhum comentário:
Postar um comentário